و خدایی که در این نزدیکی است‌:

لای این شب بوها، پای آن کاج بلند.

روی آگاهی آب‌، روی قانون گیاه‌.

 

من مسلمانم‌.

قبله ام یک گل سرخ‌.

جانمازم چشمه‌، مهرم نور.

دشت سجاده من‌.

من وضو با تپش پنجره ها می گیرم‌.

در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف‌.

سنگ از پشت نمازم پیداست‌:

همه ذرات نمازم متبلور شده است‌.

من نمازم را وقتی می خوانم

 

 

 

که اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو.

من نمازم را پی«تکبیره الاحرام» علف می خوانم‌،

پی «قد قامت» موج‌.

 

کعبه ام بر لب آب ،

کعبه ام زیر اقاقی هاست‌.

کعبه ام مثل نسیم ، می رود باغ به باغ ، می رود

شهر به شهر.

 

«حجر الاسو د» من روشنی باغچه است‌.

 

اهل کاشانم‌.

پیشه ام نقاشی است‌:

گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ ، می فروشم به شما

تا به آواز شقایق که در آن زندانی است

دل تنهایی تان تازه شود.

 

 

 

چه خیالی ، چه خیالی ، ... می دانم

پرده ام بی جان است‌.

خوب می دانم ، حوض نقاشی من بی ماهی است‌.

 

اهل کاشانم

نسبم شاید برسد

به گیاهی در هند، به سفالینه ای از خاک " سیلک " .

نسبم شاید، به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد.

 

پدرم پشت دو بار آمدن چلچله ها ، پشت دو برف‌،

پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی ،

پدرم پشت زمان ها مرده است‌.

پدرم وقتی مرد. آسمان آبی بود،

مادرم بی خبر از خواب پرید، خواهرم زیبا شد.

پدرم وقتی مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند.

مرد بقال از من پرسید : چند من خربزه می خواهی ؟

 

 

 

من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند؟

 

پدرم نقاشی می کرد.

تار هم می ساخت‌، تار هم می زد.

خط خوبی هم داشت‌.

 

باغ ما در طرف سایه دانایی بود.

باغ ما جای گره خوردن احساس و گیاه‌،

باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آینه بود.

باغ ما شاید ، قوسی از دایره سبز سعادت بود.

میوه کال خدا را آن روز ، می جویدم در خواب‌.

آب بی فلسفه می خوردم‌.

توت بی دانش می چیدم‌.

تا اناری ترکی برمیداشت‌، دست فواره خواهش می شد.

تا چلویی می خواند، سینه از ذوق شنیدن می سوخت‌.

گاه تنهایی‌، صورتش را به پس پنجره می چسبانید.

شوق می آمد، دست در گردن حس می انداخت‌.

 

 

 

فکر ،بازی می کرد.

زندگی چیزی بود ، مثل یک بارش عید، یک چنار پر سار.

زندگی در آن وقت ، صفی از نور و عروسک بود،

یک بغل آزادی بود.

زندگی در آن وقت ، حوض موسیقی بود.

 

طفل ، پاورچین پاورچین‌، دور شد کم کم در کوچه

سنجاقک ها.

بار خود را بستم ، رفتم از شهر خیالات سبک بیرون

دلم از غربت سنجاقک پر.

 

من به مهمانی دنیا رفتم‌:

من به دشت اندوه‌،

من به باغ عرفان‌،

من به ایوان چراغانی دانش رفتم‌.

 

 

 

 

رفتم از پله مذهب بالا.

تا ته کوچه شک ،

تا هوای خنک استغنا،

تا شب خیس محبت رفتم‌.

من به دیدار کسی رفتم در آن سر عشق‌.

رفتم‌، رفتم تا زن‌،

تا چراغ لذت‌،

تا سکوت خواهش‌،

تا صدای پر تنهایی‌.

 

چیزهایی دیدم در روی زمین‌:

کودکی دیم‌، ماه را بو می کرد.

قفسی بی در دیدم که در آن‌، روشنی پرپر می زد.

نردبانی که از آن ، عشق می رفت به بام ملکوت‌.

من زنی را دیدم ، نور در هاون می کوفت‌.

ظهر در سفره آنان نان بود ، سبزی بود، دوری شبنم بود،

کاسه داغ محبت بود.

 

من گدایی دیدم‌، در به در می رفت آواز چکاوک می خواست

 

 

 

 

و سپوری که به یک پوسته خربزه می برد نماز.

 

بره ای دیدم ، بادبادک می خورد.

من الاغی دیدم‌، ینجه را می فهمید.

در چراگاه «نصیحت» گاوی دیدم سیر.

 

شاعری دیدم هنگام خطاب‌، به گل سوسن می گفت: «شما»

 

من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.

کاغذی دیدم ، از جنس بهار،

موزه ای دیدم دور از سبزه‌،

مسجدی دور از آب‌.

سر بالین فقیهی نومید، کوزه ای دیدم لبریز سوال‌.

 

قاطری دیدم بارش«انشا»

اشتری دیدم بارش سبد خالی« پند و امثال.»

 

 

 

عارفی دیدم بارش «تننا ها یا هو.»

 

من قطاری دیدم ، روشنایی می برد.

من قطاری دیدم ، فقه می برد و چه سنگین می رفت .

من قطاری دیدم‌، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت‌.)

من قطاری دیدم‌، تخم نیلوفر و آواز قناری می برد.

و هواپیمایی‌، که در آن اوج هزاران پایی

خاک از شیشه آن پیدا بود:

کاکل پوپک ،

خال های پر پروانه‌،

عکس غوکی در حوض

و عبور مگس از کوچه تنهایی‌.

خواهش روشن یک گنجشک‌، وقتی از روی چناری به زمین

می آید.